هنوز قلب ناتوانم به ياد تو مي طپد

 گويا اميد وصال دارد به او تلقين مي کنم وفادار باش

 و بعد از او دل به ديگري مبند.

 نمي دانستم چهره زيباي تو تا اين حد آتش بر پيکرم مي زند ،

 بارها در روز ديده بر او دوخته و به ياد دوران آشنائيمان

 در کنارش اشک مي ريزم ، اين تنها ارمغان من است در ياد او .

 خدايا حال که او را از من جدا کردي ، اميد روح مرا نامهربان نمودي ،

 باز هم تو را سپاس مي گويم چون عکس او را در کنج اين تنهايي

 مونس جان دردمندم قراردادي و با او سخن مي گويم

 اما وقتي  صداي دلنشين و شيواي هميشگي او بگوشم نمي رسد

 آن وقت بيشتر مي سوزم و مي گريم .

   الهي اين اميد مرا نا اميد مکن .